Rozdział szesnasty

"By słyszeć na dnie zatracenia echo nadziei."

 Czuł jego usta na swoich całym swoim ciałem; każdą jedną małą komórką.  Dotyk jego pełnych, rozgrzanych warg palił jego wnętrzności,  rozprzestrzeniając się od czubka głowy, aż po koniuszki palców u dłoni i  stóp. Ogień, który trawił jego ciało był - co dziwne - przyjemny.
 Gwałtownie wciągnął powietrze nosem, gdy usta Mike'a naparły na jego  własne jeszcze mocniej, jakby żądając, aby oddał ten pocałunek. Gdyby nie fakt, że ciepły język pół-Japończyka sprytnie przejechał po jego ustach zahaczając o metalowy kolczyk, a następnie dotknął także i jego narządu smaku, to pewnie jęknął by z przyjemności.
 W sposobie w jaki pełne wargi i ciepły język pieściły jego wąskie usta było coś innego   od tego czego doświadczył dotychczas; coś nowego. Siła i nacisk, którego  używał były nieporównywalne z kobiecą delikatnością. Wszystko wydawało się  dwa razy lepsze, dwa razy silniejsze i intensywniejsze.
 W pierwszej chwili w jego myślach pojawił się coś na wzór znaku  ostrzegawczego, mówiącego: "To złe; nieodpowiednie". I przez chwilę na  prawdę sam w to wierzył, ale tylko przez chwile, bo gdy tylko wszystkie  doznania i cała przyjemność uderzyły w niego, to nie miał już żadnych  wątpliwości. Coś co wydawało się tak wspaniałe; coś co było dobre nie  mogło być nieodpowiednie.
 Dlatego uniósł lekko podbródek, przejmując inicjatywę i oddając  pocałunek, łącząc ich usta, a także i języki w szaleńczym tańcu, w którym każdy z nich walczył o dominacje. I wtedy cały ogień zgromadzony w jego ciele wybuchnął  wypełniając go pożądaniem. Musiał przyznać, że to było coś niesamowitego. Zupełnie nie z tego świata.
 Miał wrażenie, że trwało to wieczność, gdy tak na prawdę minęło zaledwie  kilka sekund.
 Z trudnością powstrzymał jęk rozczarowania, gdy nacisk na jego usta  znacznie zmalał. Jedynie ciepły oddech delikatnie je muskał. Zacisnął  swoje dłonie na nadgarstkach Mike'a, który nadal trzymał jego koszulkę w  silnym uścisku, mając wrażenie, że upadnie, gdy ten ponownie naparł  na jego usta, ale tylko na ułamek sekundy całując je krótko i po raz  ostatni. Zupełnie jakby nie był usatysfakcjonowany wcześniejszym  pocałunkiem. Jakby to nie wystarczyło, by zaspokoić jego głód.
 Michael odsunął się od Chester'a rozłączając ich usta. Nadal pozostawał  jednak blisko, gdyż blondyn czuł jego ciepły oddech na swojej twarzy.
 Stali tak nie wiadomo ile, wpatrując się w swoje ciemne oczy i próbując  odgadnąć co myśli drugi. Starszy mężczyzna uchylił delikatnie swoje wargi,  wypuszczając przez nie powoli powietrze.
 Zastanawiał się co mógłby powiedzieć. Wiele określeń chodziło mu po  głowie, ale nie potrafił wybrać żadnego z nich. Nie potrafił opisać tego  wszystkiego.
- Pocałowałeś mnie. Dlaczego?Zapytał cicho, bojąc się, że głośniejszym tonem głosu może wszystko  zniszczyć i wystraszyć Michael'a.
- Bo chciałem.
Zmarszczył brwi, gdy ta krótka odpowiedź dotarła do jego uszu.  Zdezorientowanie zaczęło pojawiać się na jego twarzy.
- Czemu?
- Po prostu.
- Ale czemu? Zapytał po raz trzeci z kolei, żądając wyjaśnień. Nie taką odpowiedź chciał usłyszeć. Chciał  znać prawdziwy powód dla którego to zrobił. Co takiego się zmieniło, że sam  z własnej, nieprzymuszonej woli go pocałował?
 Czerwonowłosy westchnął jakby trochę zirytowany, ale jednocześnie  rozbawiony. Widok zdezorientowanego Chester'a, który dopytywał się o  wszystko jak małe dziecko faktycznie był zabawny, ale fakt, że chciał  wszystko wiedzieć był mu nie na rękę. Bo jak on miał mu to wszystko  wyjaśnić?
- Bo chciałem. Tak po prostu.
- I tyle? Bo chciałeś? Teraz też będziesz mnie ignorował, aż ponownie Ci się zachce?
- Nie. Wyjaśnię Ci to, ale nie teraz, dobrze?
Spojrzał na niego, a on milczał. Wpatrywał się tylko w jego ciemne oczy, jakby walcząc sam ze sobą. Chciał wiedzieć, ale też widział coś w tych czekoladowych tęczówkach; coś co nie pozwalała powiedzieć mu "nie".
Delikatnie pokiwał głową w odpowiedzi. 
 Mike rozluźnił uścisk i wypuścił z niego pomiętą koszulkę Chester'a.  Postawił krok w tył, chcąc najwidoczniej wrócić na swoje poprzednie  miejsce, ale ręce na jego nadgarstkach mu to uniemożliwiły.
- A to tak na wszelki wypadek. Wzruszył ramionami i pociągnął ręce, które trzymał w swoim uścisku zmniejszając dystans pomiędzy nimi. Złapał pełne usta Michael'a w swoje, lekko się uśmiechając. 
 Szczęk zamka przywrócił ich obu na ziemię. Oderwali się od siebie natychmiast, zupełnie jakby sparzyli się dotykiem swoich ciał, czy ust.
 Pół-Japończyk odsunął się jak najdalej tylko potrafił, gdy drzwi wejściowe się uchyliły, a przez nie weszła brunetka uśmiechając się do każdego z nich.
- Wychodzicie gdzieś?
Zapytała, zamykając za sobą drzwi. Spojrzała na swojego chłopaka zaciekawiona, oczekując odpowiedzi.
- Nie.
Mruknął, próbując opanować natłok myśli w swoim umyśle, który przyprawiał niemal go o ból głowy.
- To czemu tu stoicie?
Zapytała radosnym głosem, podchodząc do niego i całując go w policzek i mocno się do niego przytulając. Już wiedział, że ma dobry humor i nie miał po prostu serca powiedzieć jej, to co powinien. Męczył się z już tym od dłuższego czasu. Kilka miesięcy, jeśli być dokładnym.
 Spojrzał przez jej ramię na swojego przyjaciela, który nadal stał oparty plecami o ścianę. 

- Nie wiem. 

Wzruszył ramionami i wymusił uśmiech, starając się zatuszować fakt, że ją okłamał. Przeważnie od razu by odkryła, że łga, ale przez ostatnie tygodnie doszedł do wprawy.
- Ostatni raz.
Powiedział bezgłośnie, ruszając ustami tak, aby zrozumiał to, co chciał mu przekazać. Za wszelką cenę próbował zignorować ból w jego oczach. 

 Ostatni raz. Nie sposób zliczyć tego ile razy te słowo padły z ich ust. Dwa słowa, które były dla nich nadzieją pośród otaczającego ich zatracenia. Każdego dnia brnęli w to wszystko coraz głębiej; im dalej szli, tym trudniej było im to wszystko porzucić i zapomnieć. Uzależniali się; jeden stawał się narkotykiem dla drugiego.
 Ostatni raz.
 Ich nadzieja na to, że kiedyś wszystko wróci do normy. Że te niewyjaśnione uczucie zniknie, że będą wiedzieli kim tak na prawdę są i czego chcą.
 Oboje byli zagubieni. Szczęśliwie zagubieni. Jednak jak określić to, co działo się między nimi? To nie był żaden związek, po prostu przyjaźń z dodatkami. Jak oni sami to nazwali.
 Mimo, że wszystko wydawało się złe i nieodpowiednie, to jednocześnie było tak cholernie dobre, że nie potrafili przestać. 
 Ostatni raz.
 Po tych słowach i tak był kolejny, a potem jeszcze jeden i jeden.
 Nie potrafili tego wyjaśnić i póki co nie chcieli. Póki mieli siebie nawzajem było dobrze, tak jak było. 

- Chester? Mike? 

Donośny głos w postaci krzyku rozniósł się echem po domu, który na pierwszy rzut oka wydawał się pusty. Mężczyzna przystanął w miejscu uważnie nasłuchując. 

- Chłopaki?

Zapytał niepewnie, stawiając stopę na pierwszym stopniu schodów, gdy usłyszał jakiś rumor u góry. Zaczął powoli i cicho wspinać się na sam szczyt, nadal słuchając. 

Kiedy dotarł na pierwsze piętro, położył dłoń na klamce od drzwi, które odgradzały pokój Mike'a i korytarz i nacisnął na nią delikatnie.  W tej samej chwili sam Michael otworzył gwałtownie drzwi wpadając wprost na swojego przyjaciela. 

- Brad! 

Wykrzyknął przerażony i zdziwiony jednocześnie. Mocno chwycił ramiona mężczyzny, pchając go z całej siły w głąb korytarza. Potem natychmiast podbiegł do drzwi swojego pokoju i zamknął je szybko i zastawił swoim własnym ciałem. 

- Mike, wszystko w porządku? 

Zapytał z uśmiechem na ustach, uważnie mierząc go wzrokiem. Jego zachowanie, owszem było zabawne, ale także niepokojąco dziwne.  Zupełnie jakby ukrywał coś w swoim pokoju. 

- I czemu masz koszulkę na lewą stronę? 

Zmarszczył brwi zauważając tą drobną pomyłkę. Czerwonowłosy mężczyzna wzruszył tylko ramionami i wymamrotał coś niezrozumiałego pod nosem. Przygryzł nerwowo wargę i w końcu spojrzał na przyjaciela z burzą loków na głowie. 

- Co robisz tu tak wcześnie rano?
- Wcześnie rano? Jest południe!

Zaśmiał się i pokręcił głową zauważając jego roztargnienie. Cichy głosik w jego głowie powtarzał ciągle, że coś jest na rzeczy, ale nie mógł rozszyfrować co dokładnie. Jeszcze raz uważnie zmierzył go spojrzeniem, jakby szukając jakichś poszlak, jednak nic nie znalazł. 

Już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, gdy nagle drzwi się otworzyły, a w nich stanął zaspany Chester. Może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby był ubrany, albo chociaż miał na sobie bieliznę. Ale nie, stał w progu pokoju pół-Japończyka owinięty w pasie tylko i wyłącznie najzwyklejszym prześcieradłem. 

-  Kto to był, Mikey? 

Wymamrotał, przykładając policzek do pleców Shinody i jednocześnie kładąc jedną dłoń na jego boku. Nie zauważył ani Brad'a, ani jego szoku i przerażenia wymalowanego na twarzy. 

Ostatni raz.

------------------------------------------------------------

Pisałam w pośpiechu, więc nie spodziewajcie się cudów. Miałam kompletną pustkę, dlatego Was strasznie przepraszam, za to że tak późno dodaję. Cały tydzień myślałam jak i co napisać, ale na prawdę nic mi nie przychodziło do głowy. Dlatego wszystko musiałam pisać w pośpiechu przez co wszystko jest takie nijakie. Ale mniejsza o to. Wybywam na dwa tygodnie, więc nie będę mogła komentować, ale obiecuję, że nadrobię wszystko jak wrócę. 
Przy okazji chciałam jeszcze polecić piosenkę, która swoją melodią jakoś mnie zmotywowała do napisania, a więc Bang i miłego słuchania.

A tym czasem wesołych i spokojnych Świąt oraz szczęśliwego i produktywnego Nowego Roku! :d